W cieniu wielkich emocji szalejących w kraju i na Salonie przemknęła niezauważona wiadomość o wielkim sukcesie polskiej dyplomacji, a konkretnie min. Sikorskiego. Rząd Ukrainy zgodził sie na zwolnienie z więzienia i wyjazd do Polski na leczenie Jurija Łucenki, byłego min. MSZ w rządzie "Pomarańczowych", co otwiera drogę do ostatecznego wejścia Ukrainy w struktury Zachodu. Min. Sikorski natychmiast pojechał do Kijowa na rozmowy w towarzystwie ministrów z Litwy, Holandii i Danii, co jest kontynuacją uporczywej walki o Ukrainę, toczonej często nie tylko przeciw Rosji, części krajów Europy ale także samym ukraińskim politykom.
Jak wielokrotnie pisałem, Ukraina jest decydującym czynnikiem w naszej wielowiekowej Wielkiej Grze z Rosją o Europę Centralną, jej opanowanie otwiera dla Kremla drogę do odbudowy Imperium, co jest podstawowym celem w Putinowskiej polityce "powstawania z kolan". Odwrotnie, utrata Ukrainy zadaje decydujący cios całej polityce Putina od 2000 r. Chyba więc nie muszę tłumaczyć, dlaczego uważam tą sprawę za najważniejszą dla NAS.
Naszej dyplomacji udało się wprząc w polskie interesy władze Unii, które popierają naszą walkę, choć z "pewnym takim obrzydzeniem" patrzą na ukraińskich Oligarchów, rządzących faktycznie krajem. Jeszcze dużo wody w Dnieprze upłynie, nim nauczą się oni w miarę cywilizowanych sposobów uprawiania polityki i eleganckiego wykańczania wrogów politycznych, jednak innych partnerów po tamtej stronie nie mamy. Na szczęście możemy liczyć w naszej Grze na dużą pomoc Putina, który ostatnio robi co może, aby wystraszyć i zniechęcić do siebie wszelkich partnerów. Podobnie, jak część polskich polityków zwyczajnie nie umie zapanować nad emocjami i daje sie nimi kierować. Nienawidzi czystą KGB-owską nienawiścią wszelkich dysydentów i ogólnie ludzi, chcących być niezależnymi od władzy, dlatego pragnie ich zniszczyć niezależnie od kosztów. Ostatnio zarządził nalot na niemieckie fundacje w Moskwie, co w Berlinie wywołało wściekłość, bo zakwestionował w ten sposób wzajemne partnerstwo, natomiast brutalnośc wobec opozycji niszczy jego wizerunek w całej Europie, nad którym rosyjska propaganda pracowała tyle lat.
Praca polskiej dyplomacji, wspieranej przez byłego prezydenta Kwaśniewskiego jest przykładem cichej, uporczywej i niezwykle pożytecznej działalności, z której mamy prawo byc naprawde dumni już teraz, jeszcze przed ostatecznymi rozstrzygnięciami. Pokazuje tez kolejny raz, że skuteczna polityka nie polega na wymachiwaniu pięściami z zaciśniętymi zębami lub głosnych wrzaskach, jaka nam dzieje się krzywda i że wszyscy spiskują przeciw umęczonej Ojczyźnie...
